အဲဒါပါပဲ။ ေခါင္းစဥ္ၾကားတာနဲ႔ ပံုျမင္တယ္။ သူဖုန္းစားခ်င္း ခုတ္တဲ႔ခြက္ေစာင္းေတြဟာ ဓားခ်က္မ်ားပမာ၊ ႏွင္းျဖိဳ ဓားသြားလား၊ ဖင္လွန္ေျပးသိုင္းက်မ္းထဲက ေနာက္ဆံုးကြက္ပဲလား တစ္ခုခုေတာ႔ သံုးမွျဖစ္မယ္ ရုပ္မတ္။ ငါတို႕သြားၾကမယ္။ ရုပ္ကို မတ္မတ္ထား၊ စိတ္ကုိဆန္႕ဆန္႕ေလးေန၊ သာယာေျခလွမ္းေတြ၊ စိတ္ေတြ၊ ေစတသိက္ေတြ၊ ကိုက္ခဲေနတဲ႔အကိုက္အခဲထဲမွာ သိပ္ထားတဲ႔ခံစားခ်က္ေတြ၊ အဲလိေယာ႔ထ္ကေျပာတယ္၊ -င္႔အေမလင္ကဗ်ာဆိုတာ ခံစားခ်က္ေတြ လက္ကုန္ဖြင္႔ခ်ရတဲ႔ အေပ်ာ္ၾကံပြဲမဟုတ္ဘူးတဲ႔။ ႏိုဘယ္လ္ဆုမရဘူးရင္ ႏိုဘယ္လ္ဆုျငင္းဖူးတဲ႔ ဆာ႔ထ္ကိုေလးစားရတာပဲ။ အရူးလက္မွတ္မရဖူးေတာ႔လည္း လူၾကီးေတြ ဆိုုျပီးေလးစားရတာပဲ။ ေလးစားရတာပဲ၊ အက္ဇရာေပါင္းကိုလည္းေလးစားရတာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက ကြမ္းယာအယာေကာင္းတဲ႔ ဦးဂတံုးၾကီးကုိလည္းေလးစားရတာပဲ၊ မန္ခ်က္ မန္ခ်က္ဆိုျပီး ေနးတစ္ဖ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသံ၀ဲ၀ဲနဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားကိုလဲ ေလးစားရတာပဲ။ ဒါပဲေလ။ ဖရိုဖရဲၾကီး ရင္႔က်က္ခဲ႔တဲ႔ ေန႕ရက္ေျမာက္မ်ားစြာမွာ မွန္ထဲၾကည္႕ရင္းေလးစားမိတာက မွန္ေနာက္က ျပဒါးေတြကိုပဲ။ မနက္ျဖန္ကို သာယာစြာ မတ္မတ္ရပ္ပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႕တန္းပါ။ လက္၀ဲေရာ၊ လက္ယာေရာ၊ ေနာက္ေက်ာေရာ၊ မ်က္ႏွာမူရာမွာ အားလံုး ေလာကဓံရိွတယ္။ အသက္၀၀ရွဴ၊ ေအာက္ဆီဂ်င္မွာလည္း ေလာကဓံပါတယ္ ကိုယ္႔လူ။ ပ်င္းရင္ အတင္းမေျပာနဲ႕၊ ေလလည္ပစ္လုိက္။ က်န္းမာတယ္။ သု၀ဏၰ ဂံုးေက်ာ္တံတားမွာ စက္ဘီးကို လက္လႊတ္စီးဖူးရင္သိတယ္၊ ဘ၀ဆိုတာ လက္ကိုင္ထဲမွာမဟုတ္ဘူး။ ဖင္ထုိင္ခံုေပၚမူတည္တယ္ဆိုတာကို။ မေန႕တစ္ေန႕ကမွ ရထားတစ္စင္းေမွာက္တာဟာ ဇလီဖားတံုးေၾကာင္႔ဆိုတာသိတယ္။ ျပန္မရႏိုင္ေတာ႔မယ္႔အတူတူ အခုရိွေနတဲ႔ခံစားခ်က္ကို မကြဲမအက္ေအာင္သိမ္းထားျပီး ေနာင္အႏွစ္ တစ္ေထာင္မွာ အန္းတစ္ေစ်းနဲ႕ေရာင္းခ်င္လာတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနရမွာလဲ၊ အိမ္သာတက္ရင္း မီးျပတ္သြားတဲ႔အရသာကို မင္းနားလည္ေအာင္ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ၊ ဟင္းမပါဘဲ စားခဲ႔ရတဲ႔ထမင္းေတြရဲ႕တန္ဖိုးကိုေရာ မင္းသိမွာလား၊ မင္း အေမေျပာတဲ႔ အဆင္႔အတန္းဆိုတာ ငါ႔မွာမရိွတဲ႔ ဘဏ္ေငြစာရင္း ကိန္းဂဏန္းေတြပါကြာ၊ တကယ္ေတာ႔ နာနတ္သီးကို ေခ်ာင္းထဲပစ္ခ်မယ္႔အစား ငါတုိ႕ခြဲစားလုိက္သင္႔တယ္။ အသည္းေတြဟာ မကြဲဘူး။ အရင္လိုပဲ။ တခါတေလလည္း အခုမွ ပိုလုိ႕ေနထုိင္ေကာင္းလာတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ခက္တယ္။ သမုဒယဆိုတဲ႔ ဆာလာအိတ္ထဲမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္မြန္းေသသြားစရာမရိွဘူးဆိုပါေတာ႔ ကေလးရယ္၊ မဟုတ္ဘူး ကေလးၾကီးရယ္၊ ဒီေလာက္ျပြတ္သိပ္ေအာင္ေရးေပမယ္႔ ၀ါ၀ါ ဟာ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕အသံထဲမွာ သူဟာေနမေကာင္းဘူးဆိုတယ္။ သူဖြင္႔ေနတဲ႔ pINK FLOYD ရဲ႕ wish you were here ဆိုတာကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ဟာ အစိတ္စိတ္ကြဲေၾကကုန္တယ္။ မ်က္ျမင္သက္ေသမရိွရင္ မႈခင္းဟာ ဘာမွကို မဟုတ္ဘူး။ ကမာၻမပ်က္ခင္က နမး္မိတဲ႔အနမ္းတစ္ခုဟာ ေသဒဏ္ျဖစ္တယ္။ ဆိုပါေတာ႔ ခက္ခဲေနလား။ မဟုတ္ဘူး ေရးခ်င္တာေတြ ရွဳဳပ္ေထြးေအာင္ တမင္လုပ္ေနတာ။ အဲဒီေကာင္၊ လုိက္ဟ လိုက္ဟ။ ဘာေတြတုန္း။ ဘာသာစကားရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ ဒါရီဒါ ထမင္းေရပူစည္းနင္းမိထားတာကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္မလုပ္နဲ႕၊ မင္းခက္ရဲလည္း မိန္းမေၾကာက္ရတယ္၊ ဒီေနရာမွာ ထမင္းေရစည္းလာမတားနဲ႕၊ ေဟာဟိုမွာ ... အဲဒီေနရာရဲ႕ေနာက္ အေနာက္ယြန္းယြန္း၊ အဲဒီေတာင္ေပၚ၊ အဲဒိေတာင္ေပၚက ကြင္းျပင္၊ ေတြ႕လား ၊ ကြင္းျပင္ေဘးမွာ လူစုလူေ၀း၊ အာဏာသားကိုလည္းမင္းျမင္ေနရျပီ။ ဓားကို အေပၚကို လႊဲျပီ။ ကဲခုတ္ျပီ။ ျပတ္သြားတာ ငါ႔ရဲ႕ေခါင္း။ ေကာက္သိမ္းထားလုိက္။ အပ်င္းေျပလြမ္းခ်င္ရင္။ ။
xanthos.
